Weer op bezoek bij Marie Joof

10 maart 2019 - Kotu, Gambia

Onze vakantie loopt ten einde en wanneer we de kinderen vragen wat ze nog graag zouden willen doen antwoorden ze allebei dat ze nog een keer naar Marie Joof willen. Ze willen graag spelen met de kinderen op de compound.
Gisteren is Thea koffie komen drinken in het hotel en we hebben haar gevraagd of dit nog een keer mogelijk zou zijn. En zo zitten we vandaag, op de laatste dag van de vakantie, om 10.30 uur weer bij Pateh in de taxi.

Voor we richting Brufut rijden halen we eerst nog een Nederlands echtpaar op in Kotu. Zij sponsoren een drietal studenten en de vierde, één van Maries zoons zal van de zomer starten. In ieder geval twee studenten zullen ook naar Marie komen en kunnen dan hun cijferlijsten laten zien.

Tegen 11.00 uur zijn we bij Marie en zodra we haar compound op lopen worden we letterlijk met open armen ontvangen en met een omhelzing begroet.
Zodra we alle handen geschud hebben en aan de koffie zitten staan de eerste kinderen al op Stijn te wachten met de voetbal. Stijn wordt echter al snel gestrikt door de meisjes om mee te spelen met ouderwets 'elastieken'. De meisjes vinden het fantastisch en de jongens staan met hun armen over elkaar toe te kijken hoe dit Toubabje met de meisjes speelt.
Sarah heeft wat meer tijd nodig om los te komen. Begrijpelijk, want meisjes van haar leeftijd die lopen hier niet rond om te spelen, die zijn aan het werk in het huishouden. Ze voegt zich bij Stijn en en de jongere meisjes en spelen 'Who is your mother?' (zie video), vergelijkbaar met ons 'Zigeunermeisje'. 

Terwijl de kinderen spelen kletsen we met het gemêleerde gezelschap aan tafel. Twee van de studenten zijn er, Maries zoon Assan, Thea, het Nederlandse echtpaar, wij en even voegt de ambulance-chauffeur en ook Thea's schilder zich bij ons aan tafel. Ondertussen is het leven op de compound in volle gang en wordt er hard gewerkt door Maries schoondochters. Eén van haar kleindochters, een meisje van negen, helpt bij de voorbereidingen van het eten. Het is hier de normaalste zaak van de wereld dat meisjes vanaf een jaar of zeven hun eigen taak krijgen in het huishouden. Vanavond moeten er toch weer dertig monden worden gevoed.

Aan tafel praten we over wat Gambiaanse gebruiken en gewoonten en we horen dat iedere moeder minstens één dochter wil. Een dochter verzorgt je namelijk als je oud en/of ziek bent later. Marie heeft enkel zonen en we vragen ons af hoe het dan geregeld wordt. De mannen peinzen er niet over hun moeder te wassen, want zoals één van de studenten zegt; 'het geheim van een moeder moet geheim blijven'. Voor ons niet voor te stellen, maar dit is zoals het hier werkt. Als Marie ziek wordt zullen ze haar zussen halen om voor haar te zorgen.

Ondertussen speelt Sarah met een kleiner meisje en Stijn struint met wat kleine jochies de compound af. We zien hem voorbij komen met een jerrycan, een brommerband, stenen en weet ik wat nog meer. Het is echt leuk om te zien hoe zij het naar hun zin hebben. De grotere jongens proberen nog een keer of Stijn wil voetballen, maar hij heeft geen tijd.

Aan tafel is het gesprek overgegaan op het Mandinka dat de kinderen in de korte tijd hebben geleerd en Thea heeft nog niet eerder meegemaakt dat blanke kinderen Mandinka proberen te praten. Wanneer ik Thea een uitdrukking in het Mandinka vertel die zij niet kent wordt er hard gelachen aan tafel. Twintig jaar in Gambia en een toerist maakt je wijzer in de grootste taal van het land ;-). De hilariteit is nog grotere wanneer ze het even later probeert te gebruiken en volledig de plank misslaat.

Het is echt gezellig, maar het wordt tijd om te gaan. Dan kunnen we nog even aan het zwembad liggen en genieten van de laatste middag in dit geweldige land. Na nog even baby Jojo op Afrikaans wijze op mijn rug gedragen te hebben vertrekken we echt.

Hopelijk tot snel!!!

Op de terugweg krijgt Pateh tot twee keer pech met zijn taxi. Heel rot voor hem, maar gelukkig zijn we dichtbij ons hotel en besluiten we het laatste stukje te lopen. Hopelijk heeft hij 'm snel weer gemaakt, want zonder taxi heeft hij geen inkomsten.

Na de lunch liggen we nog even aan het zwembad en ook in de avond genieten we nog van onze laatste momenten van deze vakantie. Het was weer een speciale reis en we hebben genoten!!! We weten nu al dat we graag weer terug gaan! 


 

Foto’s