Crocodile Pool & Serekunda Market met Friendly Brother

Vanochtend hebben we om 10.00 uur afgesproken met Sulayman Baldeh, beter bekend als 'Friendly Brother'. Sulayman was elf jaar geleden onze taxichauffeur en gids en hij heeft van Thea gehoord dat we naar hem op zoek waren. Zondag stond hij al bij ons hotel, alleen zijn we elkaar helaas misgelopen. 

Tijdens onze vakantie elf jaar terug werden we aan het eind van de week door hem uitgenodigd voor een lunch op zijn compound, waar zijn vrouw een lunch van rijst en vis voor ons maakte. De foto's die we van ons, hem en zijn gezin hebben gemaakt hebben we afgedrukt en willen we hem nu graag geven. Daarnaast gunnen we hem de business voor vandaag en zullen met hem naar de Crocodile Pool en Serekundamarket gaan.

Het is grappig om elkaar weer te zien na al die jaren. 'Friendly Brother' is weinig veranderd en nadat hij ons heeft gezien komen we weer langzaam terug in zijn herinnering. 

Nadat we een prijs hebben afgesproken, waarvan ik me afvraag of het wel een goede prijs is, gaan we met hem op pad. De rit naar de 'Crocodile Pool' verloopt grotendeels over de verharde weg, maar zodra we in Bakau aankomen zien we dat de tijd hier heeft stil gestaan. De met rood zand bedekte onverharde weg leidt ons richting de crocodilepool. Aan weerskanten van de weg loopt een open riool en ons reukvermogen wordt aangesproken. In het riool drijft veel afval en kinderen spelen er aan de rand, het is voor hen de normaalste zaak van de wereld.

In Katchikally bevindt zich al meer dan vijfhonderd jaar de Crocodile Pool en ondanks dat het een voor toeristen commerciële bedoeling is, is het een bedevaartsoord voor locals. Men gelooft dat wanneer vrouwen zich wassen met het krokodillenwater het bijdraagt aan hun vruchtbaarheid. Via een klein museum, dat bestaat uit een aantal witte hutjes met rieten daken, loop je richting de poel. Onderweg kom je een grote baobab (boom) tegen. In de holte van deze boom werden vroeger de jongetjes ritueel besneden. Een klein stukje verder komen we vervolgens uit bij de poel dat groen is van het kroos en waar zo'n honderd krokodillen leven. De krokodillen worden twee keer per dag gevoerd en krijgen ook tussendoor nog vis. Hierdoor hebben ze geen honger (daar vertrouwen we dan maar op) en kan je ze onder begeleiding van een gids aanraken. De kinderen vinden het erg spannend, maar Stijns wil is sterker dan zijn angst en besluit met een krokodil op de foto te gaan. Sarah vindt het heel erg eng en nadat we haar wat ruimte hebben gegeven weet ze nog niet wat ze wil. Eén van de gidsen biedt aan om het samen te doen en ze gaat erin mee. Samen met mij en met eerst haar hand op de gids' hand raakt ze dan toch de krokodil aan. De spanning is te groot en als een boer met flinke kiespijn staat ze op de foto. Sarah heeft altijd wat tijd nodig en dit ging voor haar net te snel. Stijn is zo trots als een pauw! Hopelijk komt dat gevoel van trots bij Sarah nog, want uiteindelijk heeft ze het toch maar mooi gedaan. 

Eenmaal terug bij de taxi van Sulayman blijkt dat de jongens die hier wonen de voetballen die de kinderen hebben meegenomen hebben opgemerkt. Terwijl we wegrijden rennen ze met ons mee en roepen om de voetbal en Sulayman roept dat ze weg moeten gaan. Hij vertelt ons dat de jongens hem hebben gevraagd of hij die bal niet gewoon aan hen kon geven, ze wilden 'm zo graag. Achteraf voelt het rot dat we hen er niet één hebben gegeven. Te meer omdat op dit tijdstip de kinderen op school zitten en zij die hier rondlopen dus hoogstwaarschijnlijk niet naar school gaan. Ze hebben echt helemaal niets. Het is moeilijk dat we niet alle kinderen blij kunnen maken.

We vervolgen onze weg naar de Serekunda Market, een grote lokale markt waar we elf jaar geleden ook zijn geweest. In tegenstelling tot toen is de hoofdweg van de markt tegenwoordig verhard, maar ook hier zijn de zijstraten niet meer dan verhard zand. Sulayman leidt ons over de markt, want als 'Toebab' alleen kom je de markt niet over. Zolang je met een Gambiaan op pad bent laat iedereen je met rust. 
De markt is een kleurrijk tafereel waar de locals hun inkopen doen.

De vrouwen dragen manden op hun hoofd waarin ze hun boodschappen verzamelen. Het is een drukke markt waar iedereen zijn inkopen doet. Van stoffen en shampoo tot rijst, groenten, vlees en verse (met een dikke laag vliegen bedekte) vis. Het valt me op dat de mensen hier helemaal niet vrolijk kijken en ik vraag me af of dit komt doordat wij als enige 'Toebabs' over hun markt lopen te struinen of dat het leven in de stad misschien wat harder is. Sulayman maakt van de gelegenheid gebruik om zelf wat inkopen te doen en is op schoenenjacht voor zijn jongste dochter die naar school gaat. Beetje apart, maar vooruit. 
Het is echt bloedheet op de markt en na een half uurtje rond te hebben gelopen besluiten we dat het mooi is geweest. We gaan terug naar het hotel om lekker te zwemmen. 

's Avonds wandelen we weer naar Kotu en de wandeling gaat ons steeds beter af. Het duurt weliswaar dubbel zo lang, maar we hebben dan ook veel vrienden onderweg met wie we állemaal een praatje maken. We spreken wat eenvoudig Mandinka (de grootste stam van Gambia) en met name de kinderen stelen daarmee de show. De mensen vinden het geweldig en leren ons steeds een paar woordjes extra. 

In Kotu drinken we wat bij Lamtours, het tourbureau annex café. Het is inmiddels onze favoriete plek om wat te drinken. 
Na het eten wandelen we terug en kijken we terug op een leuke dag!