Koh Kret, één van Bangkoks best bewaarde geheimen

Na een goede vlucht komen we behoorlijk gesloopt aan in Bangkok. Normaal boeken we nachtvluchten, maar nu kwam het om prijstechnische redenen beter uit de heenvlucht overdag te vliegen.
We landen in de vroege ochtend en rond 09.30 uur arriveren we in het hotel. Onze kamer is nog niet klaar (logisch), dus pakken we eerst een ontbijt en hangen daarna wat bij het zwembad.
Het is écht zwaar om de dag door te komen. Teunis en Sarah hebben er niet heel veel last van, maar Stijn en ik houden onze ogen nauwelijks/niet open.
Vreemd om op deze manier jarig te zijn. Teunis en de kinderen hebben hun best gedaan om me te verrassen met slingers en blije buttons in het vliegtuig. Op de kamer heb ik met een ooglapje op gelegen terwijl ik écht niet hoorde dat er balonnen werden opgeblazen ;-). Ondanks de goedbedoelde en lieve inspanningen overstemt de vermoeidheid de feestvreugde. Het meest jarig voelde ik me toen de douanier me bij het teruggeven van mijn paspoort feliciteerde (nadat hij eerst heel hard tegen me riep dat ik mijn LEFT HAND op het schermpje moest leggen voor de scan van mijn vingers).

's Avonds eten we, zoals iedere keer als we in Bangkok zijn, Tom Yum soep bij een lokaal restaurantje. Het is in vijf jaar tijd de vierde keer dat we hier komen en we worden herkend, de eigenaresse groet ons met een 'I lemembel!'. Super grappig! De Tom Yum soep is nog net zo heet als altijd en eigenlijk lukt het mij nooit deze zonder huilen te eten. Ook Teunis heeft er moeite mee en we leggen het natuurlijk even vast op de foto. Van mij is er op speciaal verzoek een collage beschikbaar van vier jaar huilen van Tom Yum soep.

We liggen vroeg in bed en zijn te moe om te besluiten wat we morgen gaan doen.

Na de klok bijna rond te hebben geslapen worden we om 08.30 uur wakker van de wekker. De kinderen hebben moeite met opstaan, Teunis en ik voelen ons duf, maar al honderd keer beter dan een dag eerder.

Tijdens het ontbijt besluiten we dat we vandaag naar Koh Kret (niet te verwarren met kroket) gaan. Koh Kret is een eilandje dat is ontstaan in de Chao Praya rivier en ligt net buiten het drukke Bangkok. Doordeweeks is het hier erg rustig, maar in het weekend trekt voornamelijk de lokale bevolking hiernaartoe vanwege de weekendmarkt.
Met de riviertaxi laten we ons naar de uiterste pier brengen. In het weekend kom je helaas niet rechtstreeks bij de pier van Koh Kret terecht en moeten dus nog een minuut of twintig met de taxi. De totale rit duurt anderhalf uur.

Voor 2 baht per persoon (omgerekend nog geen € 0,06) varen we met de veerboot (zie foto's) naarde overkant.

We komen in een totaal andere wereld terecht. Het eiland is groen, autovrij en voor zover we nu zien zijn we de enige of in ieder geval één van de weinige toeristen. We besluiten eerst over de markt heen te lopen.

Het is een lokale markt met zowel lokale etenswaren als souvenirs. Het grote verschil met alle andere markten in Thailand waar we tot nu toe geweest zijn is dat de producten geprijsd zijn en de verschillen zijn groot! ;-)
In een zijstraatje vinden we een restaurantje. Men spreekt geen woord Engels en met handen en voeten bestellen we een colaatje en wat te eten. We vermaken ons nu al!

Na nog even op de markt gelopen te hebben en wat kleine dingetjes te hebben geproefd huren we voor 200 baht (€ 5,82) fietsen. We hoeven er gelukkig geen uren op te fietsen, maar voor een rondje op het eiland zijn ze prima.
We fietsen al snel door een groen landschap over niet al te brede geasfalteerde paden. Aan weerszijden van de paden kun je het, minstens  een halve meter lager gelegen, water of het platte land in fietsen. Ik vraag de kinderen daarom ook om zoveel mogelijk in het midden te fietsen om ongelukken proberen te voorkomen. Het is genieten zo, terwijl we vanaf onze fiets het lokale leven aanschouwen.

Bij het tweede tempeltje stoot ik mijn teen en raak ik ernstig gewond. Het bloed gutst uit mijn tenen en ik schreew om hulp. Teunis en de kinderen komen aangesneld en.... Oké, het was anders...

Ik stootte wel mijn teen en het bloedde best behoorlijk. Terwijl ik de kinderen vroeg om even een pleister uit mijn tas te halen en Sarah dit in eerste instantie weigerde (omdat ze niet tegen bloed kan), komt er een oud vrouwtje naar me toe en gebaart me mee te lopen. Ze ondersteunt me (super lief, maar totaal onnodig) en we lopen naar het plaatselijke ziekenhuis. Het voelt totáál onbeleefd om dit af te kappen, dus laat ik het maar gebeuren.

Eenmaal bij de dokterspost wordt mijn wond(je) professioneel ontsmet (AUW!) en de losse huid afgeknipt. Met een vakkundig opgeplakte pleister stap ik 5 minuten later weer naar buiten. We krijgen van het vrouwtje allemaal nog een bekertje water. Wat een zorgzaamheid. We doneren nog wat bahts aan de tempel en vervolgen onze fietstocht weer.

Het eiland is maar klein en al snel zijn we weer terug bij het beginpunt. Wat een leuke trip was dit! Ik denk dat we niet meer dan acht 'niet-Aziaten' hebben gezien en daarmee lijkt Koh Kret op een zeer goed bewaard geheim. Dit zijn de plekken die het 'm doen!