Een bezoek aan Tanji, dé vishandel van Gambia

We beginnen de dag rustig met een ontbijt en gaan daarna naar het zwembad. Teunis zoekt met de kinderen naar schelpen op het strand en ik werk ondertussen aan ons reisverslag. De zon brand flink, dus smeren, smeren, smeren is het devies.

's Middags gaan we met Pateh naar Tanji. Tanji is een rustig kustdorpje dat in de middag transformeert tot een indrukwekkend grote vishandel. Pateh pikt ons om 15.40 uur op met zijn taxi en we beginnen aan de warme rit zuidwaarts. Het is erg druk op de weg, omdat de lokale bevolking op dit tijdstip weer allemaal naar huis gaat en iedereen dezelfde weg gebruikt. Doordat we langzaam rijden en soms stilstaan is het erg warm in het taxibusje. 

Na de drukte op de hoofdweg te hebben getrotseerd komen we tegen 16.30 uur aan in, het twintig kilometer verderop gelegen, Tanji. De indringende geur van gerookte, rotte en verse vis bevestigd dat we er zijn. Van een afstand zien we tientallen bont gekleurde houten vissersboten drijven. Het strand en de weg worden van elkaar gescheiden met talloze  sprokkelhouten hutjes, vele van maximaal anderhalve meter hoog. De hutjes dienen als opslagruimte en ter bescherming tegen de zon, terwijl de vis op het dak gepekeld ligt te drogen. Tussen de hutjes wordt op meters lange verkoolde roosters vis op hout gerookt. Pateh gaat ons voor en naast mij komt een jongetje lopen. We kletsen wat met elkaar. Hij is acht jaar en wil weten waar we vandaan komen. Na wat heen en weer geklets stuurt Pateh hem weg met de mededeling dat hij bij de taxi maar op ons moet wachten. Het jongetje verzamelt namelijk net als de andere kinderen hier lege plastic flessen die ze vullen met een zoete drank. Dit verkopen ze vervolgens aan locals. 

We lopen tussen de hutjes door richting het strand, de plek waar de business in volle gang is. De vissers komen terug van een dag vissen en brengen de vangst aan wal. Op het strand staan honderden mensen te wachten op hun handel of op gratis vis, zodat er vanavond wat te eten is. Teunis krijgt aan de stok met een dame die denkt dat hij een foto van haar wil nemen (wat niet eens het geval is, hij heeft alleen zijn telefoon in zijn hand). In haar vlakke hand heeft de vrouw een vis en maakt aanstalten om hem ermee voor zijn hoofd te slaan (best hilarisch natuurlijk). Pateh komt net op tijd tussen beiden en weet een hand/visgemeen te voorkomen. Iets verderop ligt een jongen op grote balen suiker. De suiker wordt over zee gesmokkeld naar Senegal en hij ligt hier te wachten tot het smokkelwaar geladen wordt.

We wandelen nog een stukje door over het strand en ook hier krijgt Teunis problemen met een dame, omdat hij haar vissen probeert te fotograferen. We zijn op dit moment de enige of anders één van de weinige toeristen op het strand. Ze zijn hier niet gecharmeerd van foto's,  zelfs niet van hun waar. Vluchtige overzichtsfoto's zijn geen probleem, tenzij je om toestemming hebt gevraagd.
Om ons heen zitten dames aan oude, verkleurde Hartmann tafels waarvan het onderstel is vervangen voor een veertig centimeter hoog houten frame. Hierop ligt hun waar uitgestald. Andere handelaars kopen hier hun waar en rijden tot 23.00 uur vanavond op een oude brommer richting het Noorden van Gambia om daar morgenochtend de vis te verkopen. Dit is dagelijkse kost. 
We maken zo zachtjesaan aanstalten om weer terug te gaan naar het taxibusje en komen nog langs een kleine markt. Honderden oude, verroeste vrieskisten staan hier tussen de georganiseerde(?) chaos. Hier bewaart men de vis die aan o.a. hotels en restaurants verkocht wordt (wegens het ontbreken van elektriciteit liggen de kisten vol met ijs). Het blijft een mooie ervaring om het lokale leven van zo dichtbij te zien.  

's Avonds laten we ons door Pateh afzetten op de Senegambiastrip om een hapje te eten. We lopen er wat over de craftmarket en oefenen ons Madinka (de meest gesproken taal in Gambia). Men vindt het fantastisch dat je hun taal probeert te spreken. Het maakt het leven op straat een stuk makkelijker, want van een prooi verander je in één moment naar een vriend. Vooral Sarah en Stijn worden geprezen om de kleine gesprekjes die ze kunnen voeren.