Een bezoek aan Kubuneh Nursery School

We hebben al om 09.30 uur afgesproken met Pateh, wat eerder dan gebruikelijk. Het is vrijdag en om 14.00 uur gaat hij naar de moskee. Voor ons geen enkel probleem, want dan zijn we op tijd weer terug voor de echte hitte en kunnen we vanmiddag aan en in het zwembad liggen. 

We gaan vandaag met de laatste ballen op stap. We hebben Pateh gevraagd om ons daar te brengen waarvan hij denkt dat het een goede plek is. Hij besluit dat we richting Banjul gaan en daar ergens in één van de achterliggende dorpen een school te bezoeken. 

Je kunt hier in Gambia overigens altijd aankloppen bij een schooltje en men zal je er gastvrij ontvangen. Wel wordt er verwacht dat je wat bij je hebt. Dit kan variëren van wat pennen tot een pak schriften. De gemiddelde Gambiaan kan niet goed omgaan met een donatie in de vorm van geld, dus daar kan het best voorzichtig mee om worden gegaan. 

Het is een behoorlijk eind rijden en het grootste gedeelte van de tijd zijn we van de hoofdweg af. We rijden op weggetjes die in het regenseizoen onbegaanbaar zijn. De enige manier voor de mensen om dan hun dorp in en uit te komen is te voet. 
Voor ons rijdt een zwaarbeladen bushtaxi, het vervoermiddel waar de locals zich mee verplaatsen. Als sardines in een blikje zit men met twintig man in een Hyundai, Toyota of Volkswagenbusje. Op het dak kunnen nog zes personen worden vervoerd, terwijl de bijrijder, die zorgt voor de betaling, achterop het busje staat. De normaalste zaak van de wereld! 

Na veel gehobbel, waarbij onze billen regelmatig loskomen van de bank bereiken we het dorp Kubuneh. Patteh brengt ons naar de Kubuneh Nursery School. Een school die is gebouwd door de lokale bevolking, in samenwerking met en met steun van een Deense stichting. 
Terwijl Pateh zijn taxibus in de schaduw parkeert (de motor is inmiddels oververhit en dient te worden gekoeld) verzamelt zich een grote groep lage school kindjes om de auto. Het inmiddels bekende "Toubab" wordt veelvuldig geroepen door de overenthousiaste kindjes. Als ze in dit afgelegen dorp Toubabs zien dan zijn het volwassenen, dus dat er nu twee blanke kinderen uit de taxibus stappen maakt het voor de kinderen hier extra bijzonder. Bij het uitstappen klampen de kindjes zich aan ons vast. Aan iedere hand hebben we allemaal minstens vier kindjes. Ze maken ruzie wie ons vast mag houden en wanneer er geen plek meer is om ons vast te houden maken ze van de gelegenheid gebruik om aan onze billen en/of onze haren te voelen.  Als je al niet in een goede bui was dan verdwijnt je slechte humeur als sneeuw voor de zon bij het zien van dit enthousiasme. 
We banen ons een weg naar het schoolhoofd en ook hier laten we Pateh eerst het woord doen. Zoals bij iedere school worden we hartelijk ontvangen. Het schoolhoofd vertelt over zijn school en legt ons uit over welke groepen zijn honderdvijfentwintig leerlingen verdeeld zijn. Het is een behoorlijke school en de administratie lijkt uitstekend op orde. Onze komst registreren we in een logboek en in een ander logboek leggen we onze donatie vast. 
We krijgen een kleine rondleiding door de school en zodra we de klassen verlaten klampen de kindjes zich weer aan ons vast. Ze verdringen elkaar om een glimp van ons op te vangen. We treffen het eigenlijk, want na deze pauze gaan de kinderen naar huis. Op vrijdag hebben ze maar een halve dag school. 

Bij ons vertrek worden we met hetzelfde enthousiasme als toen we kwamen weer uitgezwaaid (zie video). Een gedeelte van de kinderen rent met de wegrijdende taxi mee. Ik houd mijn hart vast dat de allerkleinsten niet vallen. De kleine frummels zijn pas drie jaar. Het gaat gelukkig goed en we zwaaien tot we uit het zicht zijn. 

Op de terugweg maken we nog een tussenstop bij Abukofarm, de veemarkt van Gambia. We lopen er een rondje, maken uiteraard weer een praatje en rijden niet lang daarna weer verder. 

Na een warme rit terug naar het hotel is het tijd  om te zwemmen en te lunchen! 

's Middags werken we aan ons kleurtje en 's avonds maken we onze dagelijkse wandeling om een biertje te drinken bij Lamstours en te eten bij één van de drie restaurantjes op het pleintje. De mensen kennen ons inmiddels en groeten ons in het Mandinka. Onze woordenschat wordt steeds groter en we worden terloops de 'Mandinka family' genoemd ;-)