HCMC/Saigon, de stad met meer scooters dan inwoners

Ho Chi Minh City (HCMC), de stad die door de locals nog altijd Saigon wordt genoemd, de stad met waarschijnlijk meer ratten dan inwoners en even zoveel scooters. De stad waar de stoep fungeert als scooterparkeerplaats en waar het verkeer nóg chaotischer is dan in Hanoi (ja, het is mogelijk).

Eén dag eerder dan gepland reizen we per 'sleeper bus' af richting de grootste stad van Vietnam. In de Mekong Delta hebben we alles gedaan wat we wilden doen en op deze manier pakken we nog twee volle dagen in HCMC. We hebben nog niet eerder met een sleeper bus gereisd. De bus heeft allemaal stoelen in de ligstand verdeeld in twee lagen, een soort stapelbedden. We hebben de stoelen helemaal achter in de bus, waardoor ons ontbijt direct goed geschud wordt. Booking.com geeft aan dat het hotel waar we aanvankelijk een dag later aan komen nog kamers vrij heeft, dus laten we ons daar door de taxi afzetten. 

We hebben inmiddels een aardige hoeveelheid was. In de Nguyen shacks kunnen ze écht niet wassen, of beter gezegd drogen,  de was stinkt namelijk naar natte hond als het terugkomt en met mijn fobie voor nare geurtjes stappen we in gepast tempo door de wijk op zoek naar een laundry service. Het valt ons direct op dat het hier vreselijk vies is op straat. Waar 's morgens vers-markten staan, ligt 's middags de erfenis daarvan op straat. Resten van de verse groenten en vlees blijven tot in de avond achter op de stoepen en in de stoepgoten, veelal vergezeld door ander afval in uitpuilende plastic tassen en bijbehorende geuren van rottend voedsel. Aan alle kanten word je voorbijgeraasd door scooters, waardoor het een wandeling met hindernissen wordt, een soort 'Obstacle walk'. Ondanks dat ik het echt vies vind maakt dit wel dat je het land ervaart zoals het echt is.

We eten 's middags bij een Arabisch tentje om de hoek en we eten hier de lekkerste lunch van de afgelopen weken. Teunis en ik zijn allebei geen grote fans geworden van de Vietnamese keuken en hoewel het eten hier in het zuiden gekruider is dan in het noorden blijven we het allebei wat flauw vinden. Na het eten is het tijd om te zwemmen. Op het dak van het hotel leven de kinderen zich lekker uit tot de dagelijkse tropische bui zich aandient. Sarah heeft trouwens sinds Hoi An in ieder oog een gesprongen adertje van het zwemmen in de zee en Stijn vraagt zich af hoe het zit met haar losse oogniertjes. Hij kijkt wat beteuterd wanneer we keihard in de lach schieten. Die losse oogniertjes zullen vast met een paar dagen wel over zijn.

De volgende dagen verkennen we de stad een beetje, op ons gemak, in een tempo dat voor iedereen goed is.

Op woensdag gaan we naar de Chinese wijk 'Cholon' en komen na wat omzwervingen bij een tempel terecht. Het is een boeddhistische tempel in Chinese stijl en tevens de belangrijkste tempel van Cholon. De tempel is erg kleurrijk en de kinderen bedenken zich dat ze een vlog gaan maken. Erg grappig. Sarah filmt Stijn, terwijl hij honderduit vertelt over wat er allemaal te zien is, hij is een geboren talent ;-). Ze balen ervan dat ze 'm niet op YouTube mogen zetten. We blijven best een tijdje in de tempel en kijken op ons gemak rond, terwijl we sommige bezoekers met een schuin oog observeren tijdens hun gebeden. Ook wij branden wierook. Sarah wappert dit, op aanwijzing van een tempelbezoeker, traditioneel boven haar hoofd.
Bij terugkomst bij het hotel eten we weer (heerlijk) bij het Arabische tentje dat wordt gerund door een Syriër en zijn dochter.

Ons hotel heeft een skybar op de 15e verdieping en in het donker is het uitzicht over de verlichte stad helemaal geweldig. Uiteraard gaan wij er ook heen. Het uitzicht is inderdaad fantastisch! Vanuit dit punt kijken we ver weg over de levendige stad. De weg naast de Saigon rivier is geel verlicht door scooters en auto's en hoge gebouwen trekken de aandacht door hun (neon) verlichting. 

Op donderdag bezoeken we het 'War Remnants Museum'. Het land heeft natuurlijk een behoorlijke oorlogsgeschiedenis, waarbij je zelfs de Cu Chi tunnels, waar de Vietcon zich schuil hield, kunt bezichtigen. We bezoeken de tunnels niet, omdat we daarvoor weer een flinke tijd in de bus moeten zitten en het voor de kinderen fijn is dat we de middagen gewoon lekker kunnen zwemmen. 

Het oorlogsmuseum richt zich op de rol van de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog. Ik neem het mezelf bijna kwalijk dat ik bij de aanblik van de gevechtsvoer- en vliegtuigen 'I see a red door and I want to paint it black' in mezelf zing. Het is gruwelijk wat er in de oorlog allemaal bij mensen is aangedaan. Overal hangen foto's als bewijs. Sarah voelt zich duidelijk niet op haar gemak in de gevangenis, ze vindt het eng. In het museum loods ik haar ook snel voorbij de afschuwelijke zwart-wit afbeeldingen, zij is al in staat om betekenis te geven aan dat wat er afgebeeld staat. Na de eerste tentoonstelling vind ik het mooi geweest en ga met haar terug naar beneden. Stijn kijkt met de ogen van een jongen van zes jaar en heeft veel oog voor de bazooka's, bommen, granaten en martelwerktuigen.

Het is alweer onze laatste dag in Vietnam en onze vakantie in Vietnam is natuurlijk niet compleet zonder dat we nón lá's op de kop hebben getikt. We kopen de typisch Aziatische strooien hoedjes voor de kinderen, zodat ze een leuk aandenken hebben voor thuis.

Vrijdagochtend vertrekken we in alle vroegte (05.30 uur) uit ons hotel naar de luchthaven van Ho Chi Minh City om nog een weekje vakantie te vieren in Thailand. Gerekend vanuit Bangkok (uit en thuis) hebben we de afgelopen 18 dagen bijna 3400 kilometer afgelegd. We hebben Vietnam van noord naar zuid doorkruist en hebben veel highlights kunnen bezoeken. We hebben ervaren hoe het leven er hier aan toe gaat, hebben gezien hoe mooi groen dit land is en hoe nat, want de poncho's zijn net wat vaker dan gehoopt uit de tas gekomen. Het is gek hoe snel je dit vergeet, want terwijl ik dit blog schrijf hoor ik het ruisen van de zee, drink ik mijn Chang biertje en zit ik met zweetdruppels op mijn hoofd op het balkon van onze bungalow op Koh Samet.

Vietnam, weer een vinkje op onze reis bucketlist, weer een ervaring rijker! Een mooi land en zo tof om deze prachtige reizen met ons gezin te mogen en kunnen maken.