Schilder- en sprookjesachtig Hoi An

Inmiddels begin ik echt achter te lopen met ons reisblog. Op het moment dat ik dit schrijf lig ik in een hangmat in onze bamboehut op palen direct aan één van de riviertjes van de Mekong Delta in het zuiden van Vietnam, alweer een bestemming verder dan Hoi An.

Om de herinnering aan het schilderachtige Hoi An vast te houden (naast de talloze foto's die we hier weer hebben geschoten), maar niet nog verder achter te raken met ons blog, beschrijf ik onze dagen hier in vogelvlucht.

Op een kleine zes kilometer van het oude centrum van Hoi An verblijven we in een kleinschalige homestay. In totaal telt de homestay vier kamers die best modern zijn ingericht en voor het eerst sinds Hanoi hebben we weer airco op onze kamer. Best prettig voor de afwisseling, want de kleding in onze tassen is klam geworden van de dagen in de bamboehut in Ninh Binh. Voor iets meer dan € 20,- per nacht slapen we hier 4 nachten. Direct een mooie manier om de gemiddelde prijs per overnachting naar beneden te halen ;-). Het ontbijt kopen we voor 26.500 VND per persoon iedere ochtend bij. Omgerekend is dat een heuse € 0,85.

Het weer in dit deel van Vietnam (Centraal Vietnam) is totaal anders.bDaar waar het ene gedeelte slechts het droge en het regenseizoen kent, kent het volgende deel gewoon 4 seizoenen.  Bij aankomst is het direct bloedheet en we treffen het, de dagen erna blijft het zo. Op de derde dag loopt de gevoelstemperatuur (in de schaduw) zelfs op tot bijna 50 graden! Maar we hebben zon!

We slijten onze dagen aan het strand, dat op nog geen 2 minuten loopafstand gelegen is. We genieten met volle teugen van het weer en de kinderen liggen van 's morgens vroeg tot laat in de middag in de zee. Het is hier verder geen bounty paradijs, maar meer een zeer prettige bijkomstigheid dat de toeristische trekpleister 'Hoi An' aan zee ligt. Het is heerlijk vakantie vieren zo! Het zwemmen en luieren wisselen we af met af en toe een hapje of een drankje bij het strandtentje waar we dagelijks op de ligbedden liggen. De strandtentjes hier zijn niet meer dan bamboehutten op palen, heel eenvoudig, maar met een prachtig uitzicht over het strand en de zee. Ze worden gerund door de bewoners in de huizen ervoor en we eten er goed; van schelpen tot chicken rice, één van Hoi Ans specialiteiten. Na het eten laten we de kinderen vaak in het Engels om de rekening vragen. De laatste dag biedt Stijn aan om dit te doen, maar is duidelijk in de war als hij zegt: 'Zal ik om de kont vragen?' Erg grappig, omdat hij echt niet in de gaten had wat hij nu verkeerd zei.

Hoi An verandert 's avonds van schilderachtig naar sprookjesachtig. Met duizenden lampionnen wordt de stad sfeervol en kleurrijk verlicht. Iedere avond struinen we over de nachtmarkt, waarbij we de laatste avond onze eerste souvenirs scoren. De kinderen kopen verjaardagscadeautjes voor mij, want over 2 weken ben ik jarig. Op iedere hoek van de straat staan minstens twee eetkarretjes die banana pancakes bakken en verkopen. Je bezoek aan Hoi An is niet compleet als je geen banana pancake hebt gegeten op straat. Sarah en ik vinden ze erg lekker, Teunis houdt niet zo van pannenkoeken en fijnproever Stijn eet banana pancake without banana. 

Per toeval komen we, aan het eind van de straat waar de nachtmarkt doorheen loopt, bij Tripadvisors nr. 13 terecht: 'Pause restaurant'. We eten er uiteindelijk zelfs drie keer. De bediening is er enorm vriendelijk, als het restaurant vol zit dekken ze voor ons een tafel op straat. Het kan hier allemaal. Het eten is het smaakvolst van wat we tot nu toe in Vietnam hebben gegeten en belangrijkste reden om hier terug te komen: ze serveren ook Europese gerechten, de kinderen kunnen hun lol op. Ze zijn niet zo gecharmeerd van de Aziatische keuken, dus we middelen hier en daar maar wat.

Wat me trouwens echt opvalt hier is dat men ongegeneerd hun neus en oren leeg staat te schrapen met hun pinknagel. Niet zo smakelijk om te lezen? Om te zien nog minder! Veel Vietnamezen (maar ook Thai) hebben lange pinknagels. Dit is een statussymbool, want wie zwaar werkt doet kan zijn lange nagels niet behouden. De lange pinknagel staat daarmee voor rijkdom, maar naast de zogenaamde rijkdom is het zichtbaar functioneel. Bah! Eén van de typische Aziatische gebruiken dus...

De dagen vliegen voorbij en voor we het weten lopen we nog een laatste keer over de Chinese brug in Hoi An en laten de kinderen een lantaarntje in het water. We hebben heerlijke dagen gehad en hebben ook allemaal weer zin om door te reizen.

De volgende ochtend (zaterdag 23 juli) worden we gewekt door jammerend gezang door de propaganda luidsprekers. Het houdt uren aan en bij navraag blijkt het te gaan om een begrafenis. Deze klaagzang begint om 06.00 uur en wordt om 12.00 uur afgesloten met iets vrolijker gestemde liederen, zodat de ziel kan opstijgen. Leuk om op deze manier mee te maken, maar zeer prima dat onze taxi om 09.30 uur voorrijdt.

We hebben het hier goed gehad. Op naar de volgende bestemming: de Mekong Delta!