Acclimatiseren & Trip naar Monkey Park

Het duurde vannacht even voor ik mijn draai had gevonden, de hele nacht zo'n beetje. Want met een matras dat niet dikker voelt dan mijn yogamat kan ik zeggen dat het slaapcomfort er de afgelopen elf jaar niet op vooruit is gegaan. Welcome in The Gambia! 

Als iedereen wakker is begeven we ons richting de ontbijtzaal. De kinderen eten zich vol aan pannenkoeken en wij houden het bij een lekker gebakken ei met toast. 
Na een lange dag reizen nemen we vandaag de tijd om te acclimatiseren. Met onze lichtgevende lijven liggen, we tussen de diepgebruinde lijven van de grijze golf, aan het zwembad. Op de cappuccino die ik er bestel wachten we zeker drie kwartier. Bij het bestellen werd me namelijk al verteld dat de machine stuk was en ik vermoed dat de monteur er aan te pas heeft moeten komen.

Na de lunch en een laatste verfrissende duik onderhandelen we een redelijke prijs om ons naar Monkeypark te laten brengen. 
Bij de ingang van het park kopen we voor veel te veel geld een paar flesjes water en pinda's voor de apen. Een paar meter verderop kopen we onze entree tickets in een huisje en laten we ons ophouden door de dame die ze verkoopt. Ze heeft namelijk ook vier kinderen en of we niet een 'bananabox' naar haar willen opsturen met kleding. En, o ja, je kunt het park écht niet zonder gids betreden. 
Voor een gids moet je aan de rechterzijde van het huisje zijn. Buiten vragen we waar we heen moeten als we zonder gids het park in willen en in plaats van rechts om het huisje lopen we linksom het huisje naar de ingang waar iedereen het park binnenkomt. Met en zonder gids. Na een paar honderd meter wordt ons duidelijk dat de verschillende routes met kleuren op de bomen gemarkeerd zijn. Onbedoeld komen we op de zwarte route terecht en net als bij het skiën staat zwart voor de moeilijkheidsgraad; 'Pittig'! In de verzengende hitte (het is 35 graden in de schaduw en we kunnen alleen maar wensen dat we daar lopen) lopen we parallel aan de kuststrook en de zon brandt met volle kracht op ons hoofd. Wanneer we na ongeveer twee kilometer nog steeds geen aap (en mens) zijn tegengekomen beginnen we ons voorzichtig af te vragen of het niet beter was geweest om toch een gids te nemen. Als we onderweg een gids met twee meiden tegenkomen die ons vraagt of we apen hebben gezien wordt ons duidelijk dat je ook met gids (gelukkig) de pech kunt hebben geen aap te zien. Uiteindelijk wordt ons lopen door het gloeiend hete, stoffige zand beloond en treffen we (inmiddels op de rode route) een hele groep apen. De kinderen voeren de apen met de pinda's die we bij de ingang hebben gekocht. We maken foto's en vervolgen de weg naar de uitgang. Tijd voor een verkoelende Julbrew, het lokale bier!

's Avonds wandelen we over het strand naar Kotu en vangen nog net een glimp op van de zonsondergang. Onderweg worden we aangesproken door verschillende mannen die ons wat willen verkopen of vrienden met ons willen worden. Het begint alweer te wennen. We kletsen mee en antwoorden op uitnodigingen om met hen mee op een trip te gaan dat we al een gids hebben. 
Bij een touragency dat ook dienst doet als café of andersom drinken we wat en kijken lekker om ons heen. Er is iedere keer wel iemand die je hand komt schudden of een praatje komt maken. Nieuwe toeristen zijn een gemakkelijke prooi en het helpt ons enorm dat we kunnen zeggen al eerder in Gambia te zijn geweest. Met de paar woorden Mandinka die we de kinderen hebben geleerd krijgen we respect en veel goedkeurend gelach. 

Na het eten lopen we terug naar het hotel en gaan naar bed. Morgen gaan we op bezoek bij Thea Mom en Marie Joof, onze vrienden van elf jaar geleden. We kijken hier heel erg naar uit.