Een bijzondere dag met Thea Mom en Marie Joof

Vandaag gaan we op bezoek bij Thea Mom en Marie Joof, 'vrienden' van elf jaar geleden.

Thea woont inmiddels bijna negentien jaar in Gambia en verleend sinds jaar en dag particuliere noodhulp. 
Alle projecten die zij met de mensen hier realiseert worden gefinancierd uit de zogenaamde "Noodpot". Een pot die gevuld wordt met giften van particulieren en bedrijven uit Nederland. Het meest recent afgeronde grote project is bijvoorbeeld het realiseren van een oogkliniek bij het dorpsziekenhuis in Brufut waar Thea bijna dagelijks te vinden is. Maar ook voor bijvoorbeeld medicijnen en operaties wordt de "Noodpot" aangesproken. Vandaag zullen we haar bezoeken in het dorpsziekenhuis en vanuit daar met haar op de koffie gaan bij Marie Joof op Maries compound.

De paden van Marie en Thea kruisten elkaar toen ze jaren geleden in hetzelfde dorp kwamen wonen. Marie was destijds verloskundige en had de supervisie over elf dorpen waar geen ziekenhuis is en begeleidde daar de plaatselijke (niet daarvoor opgeleide) heathworkers en vroedvrouwen. Daarnaast bouwde zij op haar compound haar eigen kliniek waar jarenlang gemiddeld twee tot drie baby's per week ter wereld kwamen, maar ook bijvoorbeeld TB, malarapatiënten konden er op haar hulp rekenen. Voor de armsten betaalde Marie de medicijnen, indien er geld was, zelf of  werd er betaald vanuit de Noodpot. Kortom, het lot heeft twee bijzondere vrouwen uit twee verschillende werelden bij elkaar gebracht en samen verrichten zij nog steeds prachtig werk. Tegenwoordig is Marie met pensioen, al betekent dit bij haar niet dat ze het écht rustiger aan is gaan doen.  

Om 10.30 uur worden we opgepikt door Patteh, onze taxichauffeur voor vandaag. 
In zijn groene, zevenentwintig jaar oude taxibusje (dat hij op het autokerkhof heeft gekocht) brengt hij ons naar Brufut. Zodra we de hoofdweg verlaten hobbelen we op een onverharde zandweg verder. De schuifraampjes van het busje dienen als airco en geven ons, zolang we rijden, enige verkoeling. Niet veel later zijn we er dan. 

Thea ontvangt ons met open armen en neemt ons direct mee naar de oogkliniek waar ze vol trots vertelt over hoe zij door een oogchirurg werd benaderd en dat binnenkort de 38e operatiedag staat gepland. Op zo'n dag voert de chirurg vijfentwintig operaties uit. Operaties die de lokale bevolking vaak niet kan betalen en daarom wordt ook dit uit de Noodpot gefinancierd. Voor veertig euro per operatie kunnen mensen die gedeeltelijk of volledig blind waren weer zien. Het is indrukwekkend om te zien wat Thea hier met de lokale bevolking en hulp uit Nederland weet neer te zetten. We hadden wat brillen bij ons en hebben deze achtergelaten. Met leesbrillen en zonnebrillen blijkt men enorm geholpen te zijn. 

Vanochtend is ook de zuigelingenzorg in het ziekenhuis,  of beter gezegd erachter. Kleurrijk geklede dames wachten er met hun baby's om hen te wegen en te vaccineren. Het is een bonte bedoeling en we staan er wat onwennig tussen. Ondanks het onwennige gevoel is het wel heel gaaf om ertussen te staan en te zien hoe hier vorm wordt gegeven aan het voor ons bekende consultatiebureau. Schrijnend is het om later van Thea te horen dat de dames in hun mooiste jurken naar de zuigelingenzorg gaan, omdat ze niet voor elkaar onder willen doen, maar dat velen van hen vanavond geen eten hebben. 

Tijd om naar Marie te gaan! We kijken er erg naar uit. We hebben veel spullen bij ons die we thuis hebben verzameld. 
We worden zeer hartelijk ontvangen en ontmoeten een gedeelte van Maries grote familie. De school is nog niet uit, dus lopen alleen de allerkleinsten er rond. Het is opvallend hoe het handen schudden in deze cultuur is ingebakken, want zodra ze groot genoeg zijn om een handje te schudden is dit dé manier om elkaar te begroeten. We hebben deze week al veel handen geschud en ook nu komen er veel handjes voorbij. 

Er is meteen veel aandacht voor de voetbal die we hebben meegenomen en al snel heeft Stijn nieuwe vrienden gemaakt. Hij speelt met de jongens en zodra de schoolkinderen thuiskomen voegen zij zich bij hen. Zo'n 'Toebab' (wit mens) blijft heel interessant. 
Sarah voelt zich wat groot om met de jongens mee te spelen en krijgt uiteindelijk de jongste telg in haar handen geduwd. Het kleine meisje is net een paar maanden oud en wordt net wakker. Het is hier volkomen normaal dat kinderen met baby's lopen te slepen. Meisjes van Sarah's leeftijd spelen zelfs al niet meer, maar hebben allemaal hun eigen taak op de compound. Wat een andere wereld...

Terwijl we koffie drinken kletsen we over het leven hier en pakken de foto's van elf jaar geleden uit onze tas. Het zorgt voor hilariteit alom. Mensen herkennen zichzelf niet meer (of willen zichzelf niet herkennen) en de foto's gaan van hand tot hand. In de anderhalf uur dat we daar zijn worden de foto's nog zeker twintig keer gepakt en bekeken met iedere keer weer een hoop gelach. Wat zijn we blij dat we de foto's hebben afgedrukt en meegenomen!

Naast cappuccino, belegen kaas voor Marie, een leverworst voor Thea hebben we veel babykleding en kraammateriaal bij ons. Na de koffie gaan we naar Maries apotheek, eveneens op haar compound en de kinderen doen hard hun best om alle meegebrachte spullen uit te pakken. Ik ben zelf verbaasd hoe ik dit in de koffers heb gekregen. Stapels babykleertjes en kraamspullen komen er uit de vacuümzakken. Thea en Marie zijn er van onder de indruk en oprecht erg blij met de spullen. Marie weet precies wie wat heeft gekregen in de omliggende dorpen en zal deze spullen ook weer eerlijk verdelen. Haar oog valt op een schattig jurkje en dat gaat naar haar kleindochter. Super om met zoiets ogenschijnlijk eenvoudigs zo'n groot plezier te kunnen doen. 

Wanneer we weggaan lopen Stijns nieuwe vrienden hand in hand mee naar de taxi en worden er nog handjes aangetikt bij het afscheid nemen. Thea zien we misschien van de week nog even en van Marie nemen we afscheid. Wie weet zien we haar nog eens...

Eenmaal terug in het hotel vinden we verkoeling aan het zwembad. Het was een mooie en bijzondere dag!