De dagen in Ao Nang - Krabi

Het is al een paar dagen geleden dat ik heb geblogd. De reden is een combinatie van niet zoveel zin om te schrijven en niet zoveel te melden. Een soort writersblock ;-).  

Afgelopen dinsdag, 2 augustus,  zijn we van, het door ons inmiddels zo geliefde, Chiang Mai naar Krabi gevlogen. Een vlucht van 2 uur richting de Andamanse kust, alwaar we hopen dat naast de zee en het strand ook de zon op ons wacht. Het is hier regenseizoen en aan deze kant van de kuststrook valt altijd meer regen dan in bijvoorbeeld Koh Samui, waar we vorig jaar geweest zijn.

We verblijven in Subsangdao Resort in een huisje met eigen veranda. Het is een heel kleinschalig resort. We tellen 11 huisjes, waarvan er iedere keer 3 bezet zijn. Ik heb deze accommodatie last minute geboekt en een andere geannuleerd,  omdat de ligging en de beoordeling beter was. Daarbij bood dit resort een aantal keer per dag een shuttle aan naar het strand/stadje Ao Nang.

De beoordeling van een 8,5 die de tal van vorige gasten hebben gegeven via booking.com halen we er zelf niet uit, maar het is een oké resort. 

Wat even omschakelen is ten opzichte van de rest van Thailand is dat er hier overwegend moslims leven. Geen probleem natuurlijk,  maar het valt direct op dat de vrouwen hun hoofd bedekt hebben en de eigenaar van ons resort loopt in traditionele kleding. Een paar honderd meter verderop is een moskee, waaruit een paar keer per dag de gebeden schallen.

De dag na aankomst in Ao Nang, woensdag 3 augustus,  ben ik jarig. De kinderen hebben in de dagen hieraan voorafgaand de markten in Chiang Mai afgestruind naar dat wat zij de mooiste cadeautjes voor mij vinden.
Alsof het om hun eigen feestje gaat zijn ze voor dag en dauw al wakker. Mijn eerste verjaardagskus krijg ik van Sarah, het is 06.45 uur, gevolgd door Teunis en daarna Stijn om 07.15 uur. Ik krijg van Sarah een mooie armband, een portemonneetje en een zeepbloem (die ze in Chiang Mai overal met de hand maken en die zo lekker en herkenbaar ruiken dat je je weer terugwaant in Chiang Mai). Stijn verwent me met een amulet aan een ketting en een bont gekleurd olifantje. 

Zo zonnig als de dag begon, zo nat is het verloop. Na het ontbijt maken we ons klaar om naar het strand te gaan. Net voor we in de pick-up stappen begint het te regenen. De eigenaar van het hotel kijkt ons aan alsof we niet wijs zijn wanneer we zeggen naar het strand te willen. Hij heeft gelijk, want eenmaal achterin zijn pick-up breekt de hemel en komt het water letterlijk met bakken uit de lucht. We laten ons afzetten ter hoogte van wat bars en restaurants en zijn compleet doorweekt van de kleine 25 meter die we van de pick-up naar een 'schuilplek' lopen.

Na uitgebreid wat te hebben gedronken besluiten we gehuld in poncho's de regen te trotseren en de omgeving te verkennen. 

Pas laat in de middag wordt het droog. 's Avonds eten we heerlijk in een Indiaas restaurant, we likken onze vingers erbij af, zo ontzettend lekker. Een mooie en smakelijke afsluiter van een wel heel natte verjaardag!

De volgende dag is het gelukkig droog. Niet zonning, maar na de regen van de dag ervoor is alles goed. We wagen opnieuw de poging naar het strand. De masseuses op het strand zijn ergeniswekkend opdringerig. Het kost met grote moeite om vriendelijk te blijven lachen.

Nadat Teunis en de kinderen even hebben gezwommen besluiten we om wat te gaan eten en drinken.

Na de lunch gaan Sarah en ik voor een massage. Sarah krijgt een oliemassage van een half uur en ik heb gekozen voor de Thaise massage van een uur. Bij de aanblik van 'mijn masseur' voel ik spijt opkomen. En ondanks dat we vanuit de met riet overkapte 'massagesalon' direct over het strand en de zee kijken heb ik lichtelijk medelijden met mezelf. Mijn masseur is een grof gebouwde, sterke Thai..... Naast mij licht ons meisje van 7 jaar lekker te genieten van haar oliemassage, terwijl ze me af en toe semi bezorgd, maar ook een beetje geamuseerd vraagt: 'Mama, doet het pijn?' Pijn, ja dat deed het! Zeker 50 minuten van het uur deed het pijn! De enige momenten dat ik geen (fysieke) pijn voelde was toen ik ging liggen en tijdens het afrekenen (Note: Ik heb 2 dagenlang pijn in mijn kuiten en tussen mijn schouderbladen gehouden). Op zich wel grappig natuurlijk, maar ik heb het uur om liggen kijken. Volgende keer neem ik een olie-, aloë vera- of kokosnootoliemassage! Ik heb Teunis nog aangeboden ook even 'lekker' te gaan, maar die kon er de rust niet voor vinden (smoesjes!).

Op vrijdag, alweer onze laatste dag in Ao Nang, schijnt de zon al als we opstaan. Dat belooft veel goeds! We hadden ons voorgenomen om bij mooi weer naar Railey Beach te gaan. 

Railey Beach is, vanwege zijn schoonheid door de uit de zee rijzende kalksteenformaties, een veelbesproken strand op een schiereiland niet ver van Ao Nang. Om er te komen nemen we een longtailboot ernaartoe. Het avontuur begint op het moment dat we onze kaartjes hebben gekocht en met 8 personen achterop een open pick-up worden geladen. Het ritje naar de 'pier' duurt gelukkig maar kort. In Thailand geldt: als er wielen onder zitten, dan mag en kan je er mensen mee vervoeren.

Na ongeveer een kwartiertje varen komen we aan bij Railey. We hebben ons bij vertrek niet gerealiseerd dat het hoog tij is om dit tijdstip. Logisch ook dat we daar niet aan gedacht hebben, want hoe konden we weten dat we uit de boot rechtstreeks de zee in stappen. De zee is  best wild op het moment dat we aankomen en voor we echt voet op Railey Beach zetten zijn we drijf-, maar dan ook echt drijfnat van de golven die ons eerst tot onze knieën onder water doen staan, om dan tegen de betonnen rand slaan en zich dan via (zeg maar gerust, bijna over) ons een weg terugbanen de zee in.

Het is druk op het strand en het duurt even voor we een plekje hebben gevonden. De uren die volgen zijn de kinderen non-stop over de golven aan het springen in de zee. Teunis speelt en zwemt met ze mee, terwijl ik af en toe een plons neem ter verkoeling. Het is een mooi strand, de kalkrotsen zien er echt gaaf uit en het water heeft een heerlijke temperatuur. Naarmate de tijd verstrijkt trekt de zee wat terug en wordt het strand breder. We nemen op tijd een longtailboot terug om te voorkomen dat we niet tegelijkertijd met de meute mee moeten. Aan wal eten we bij een straatstalletje een Thaise Pancake, dit is een soort bladerdeegachtige pannenkoek gevuld of gegarneerd met fruit, chocola,  nutella, noem maar op.

Het was een warme en zonnige dag! Daar willen we er nog wel wat van als we op Koh Phi Phi zijn! Na 3 dagen en 4 nachten Ao Nang gaat onze reis op de volgende bestemming verder.